Εκτύπωση

 

 

 

logo

 

     Ἀριθ. Πρωτ. 338                   Ἐν Πολυγύρῳ τῇ 4ῃ Αὐγούστου 2016

 
   ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

    Πρός
    τούς Εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἡμῶν

    Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
    Συναχθήκαμε σήμερα στούς Ἱερούς Ναούς μας γιά νά ἑορτάσουμε τήν κορυφαία ἑορτή τῆς Θεομήτορος, τήν ἀθάνατη Κοίμησή Της.
    Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ θά σᾶς παραθέσω ἕνα ὡραιότατο κείμενο τοῦ μεγάλου Φώτη Κόντογλου, πού ἀναφέρεται στήν  Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. Ἀκοῦστέ το:
    “Γλυκοχαράζει ἡ καθαρά ἡμέρα τοῦ Αὐγούστου! Ἀλλά διατί τό σημερινόν γλυκοχάραμα εἶναι γλυκύτερον; Ἐπειδή ξημερώνει ἡ ἡμέρα τῆς Παναγίας. Διά τοῦτο σήμερον τά ἄστρα βιάζονται νά σβύσουν τές λαμπάδες των, καί ὁ ἥλιος προβαίνει ὡσάν τελετάρχης τῆς σημερινῆς πανηγύρεως. Τά οὐράνια εἶναι ἀνοικτά, καί κατεβαίνει ἄνωθεν μιά μυστική ὑμνωδία, καί χύνεται πρός τήν γῆν πού ἀργοξυπνᾶ. Οἱ ἄνθρωποι καί τά ἄλλα πλάσματα νοιώθουν μέσα εἰς τόν ὕπνο τους ὅτι ἡ ἡμέρα ὁπού ἔρχεται εἶναι ἡμέρα μεγάλη καί ἐπιφανής, ἡμέρα πνευματικῆς χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Τά βουνά εἶναι λουσμένα ἀπό τήν πρωινήν δρόσον. Τά δάση καί οἱ δρυμοί καί τό κάθε ταπεινόν ξερόκλαδον μοσχοβολοῦν καί σκιρτοῦν ἀπό χαράν, «ἀγάλλονται τά δρυμοῦ ξύλα σύμπαντα». Οὐράνιες σάλπιγγες γεμίζουν τόν πρωινόν αἰθέρα ἀπό μυστικήν ψαλμωδίαν, πού δέν τήν ἀκοῦν τά σάρκινα ὦτα, ἀλλά οἱ ψυχές, διότι τούτη ἡ ὑμνωδία εἶναι ἀθανασίας πλήρης....


    Σήμερον ὀρθρίζει ἀπό ὄρθρου βαθέως σύμπας ὁ χορός τῶν Ἀγγέλων καί Προφητῶν καί ἁγίων διά νά ὑποδεχθοῦν εἰς τά οὐράνια σκηνώματα τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, Ἐκείνην ὁπού προφήτευσαν οἱ θεοκίνητες γλῶσσες τῶν Προφητῶν. Προεξάρχει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ καί κράζει ἀγαλλόμενος «Ἄκουσον θύγατερ, καί κλῖνον τό οὖς σου. Ἡγίασε τό σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος!». Καί ὁ μεγαλόφωνος Ἠσαΐας, χαιρόμενος διά τό μέγα μυστήριον τῆς σωτηρίας ὁπού ἔγινε μέ Ἐκείνην πού ἀνεβαίνει σήμερον εἰς τά οὐράνια, φωνάζει πώς ἐπέρασε ὁ καιρός τῆς λύπης καί τῆς ἀπελπισίας ἀπό τήν ἡμέραν ὁπού ἐγεννήθη ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ἡ Παναγία... Καί ξαναφωνάζει «εὐφράνθητι ἔρημος διψῶσα, ἀγαλλιάσθω ἔρημος καί ἀνθείτω ὡς κρῖνον». Καί ἀληθινά, ποίαν χαράν θά εἶχεν ὁ κόσμος καί ποίαν παρηγορίαν θά εἶχαν οἱ ταπεινοί τοῦ λαοῦ, χωρίς Ἐκείνην ὁπού σήμερον ἀνέβη εἰς τόν οὐρανόν, ἀφοῦ μετάλλαξε σέ οὐρανόν τήν γῆν καί ἔκαμε νά ἀνθήσει ἡ ἁμαρτωλή ἔρημος ὡσάν κρῖνον;...
    Πλήν τώρα, ὕστερα ἀπό τήν σωτηρίαν ὁπού ἐχαρίσθηκε εἰς τόν κόσμον καί πού συντελέσθηκε μέ τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, «αἱ ρήσεις τῶν Προφητῶν καί τά αἰνίγματα» δέν εἶναι πλέον δι’ ἡμᾶς τούς Χριστιανούς αἰνίγματα καί ἴσκιοι, ἀλλά χειροπιαστά μυστήρια τῆς πίστεώς μας, καί διά τοῦτο βαστοῦμεν γερά τήν Ἄγκυραν τῆς ἐλπίδος, τήν κεχαριτωμένην Θεοτόκον.
    Λοιπόν πῶς νά μήν ἀγάλλεται σήμερον ὅλη ἡ κτίσις, ὁρατά καί ἀόρατα, ἄνθρωποι καί ζῶα καί φυτά, ἔμψυχα καί ἄψυχα, ψυχές καί κτίσματα;
    Διά τοῦτο ἡ Κοίμησις τῆς Παναγίας, ὁπού ἑορτάζομεν τήν σημερινήν ἡμέραν, δέν εἶναι ἐξόδι λυπηρόν, ἀλλά πανήγυρις χαρμόσυνος, ἑορτή ἀθανασίας. Ἀνίσως καί δέν εὐδοκοῦσεν ὁ Κύριος νά πάρει σάρκα ἀπό τοῦτο τό ἱερόν σκήνωμα ὁπού εἶναι ξαπλωμένον ἐπάνω εἰς τό νεκρικόν κλινάρι, ὤ! Τί θλίψιν θά εἴχαμεν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καταδικασμένοι, χωρίς ἐλπίδα εἰς τήν φθοράν καί εἰς τόν θάνατον! Ποία ψυχή θά ἠμποροῦσε νά δροσισθεῖ ἀπό τήν αὔραν τῆς ἀθανασίας, χωρίς τήν ἐλπιδοφόρον χελιδόνα, νά εὐφρανθεῖ ἀπό τήν εύωδίαν τοῦ Παραδείσου ἄν δέν εἶχε βλαστήσει ἐπί τῆς γῆς ἡ ρίζα ὁπού ἐπέταξε χρυσόχλωρους κλάδους καί ἄνθησεν ἐπάνω τους τό Ρόδον τό Ἀμάραντον;
    Δι’ αὐτήν τήν αἰτίαν, δέν ψάλλομεν σήμερον νεκρώσιμα εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, ἀλλά ὕμνους χαρμονικούς, καί εἴμεθα γεμάτοι ἀπό θριαμβικόν οἶστρον, τελοῦντες τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον ἑορτήν τῆς Θεομήτορος, καί κροτοῦμεν τάς χεῖρας, τόν ἐξ’ αὐτῆς τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες. Ὅθεν ψάλλομεν μετά μέλους καί κατανύξεως, λέγοντας «Ἀνοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ἐρεύξομαι τή Βασιλίδι Μητρί καί ὀφθήσομαι φαιδρῶς πανηγυρίζων καί ἄσω γηθόμενος ταύτης τά θαύματα». «Πεπικοιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ ἡ ἱερά καί εὐκλεής, Παρθένε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο πρός εὐφροσύνην τούς πιστούς, ἐξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορῶν καί τυμπάνων τῷ σῷ ἄδοντας μονογενεῖ, ἐνδόξως ὅτι δεδόξασαι».
    Ὅλοι οἱ ἅγιοι λέγονται ἅγιοι. Εἰς τήν ὀνομασίαν δέν ξεχωρίζουν οὔτε ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὁπού ἐστάθη, κατά τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ, «ὁ ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων». Ἀλλά Ἐσύ, Θεοτόκε τιμήθηκες περισσότερον ἀπό ὅλους καί ἀξιώθηκες νά δανείσεις σάρκα ἀπό τήν σάρκα σου εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, καί διά τοῦτο ἐξαιρέτως λέγεσαι Παναγία καί Ὑπεραγία, καί παρ’ ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος γεννημένος ἀπό ἀνθρώπους, εἶσαι ὅμως, κατά τά λόγια τοῦ Ἀγγέλου, «τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».
    Ὁ Χριστός καί Κύριός μας εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί ἔγινε ἄνθρωπος διά τήν σωτηρίαν μας. Δι’ αὐτό, μαζί με τό θάρρος πού παίρνουμε εἰς τό νά τόν παρακαλέσουμε, θαρρευόμενοι εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν ὅπου ἔλαβε, νοιώθουμε καί τόν φόβον, ἐπειδή εἶναι Θεός. Ἐνῶ εἰς Ἐσένα θαρρευόμαστε περισσότερον, κ’ ἐρχόμεθα κοντά Σου ὡσάν σέ μητέρα καί ἀδελφήν μας, ἐπειδή εἶσαι ἄνθρωπος ὡσάν κ’ ἐμᾶς καί σέ ἔχουμε μεσίτριαν ἀνάμεσα εἰς τόν Θεόν καί εἰς ἐμᾶς. Καί εἰς τήν μεσιτείαν Σου ἔχουμε τό θάρρος μας, ἐπειδή, ὅπως εἶπε ὁ Υἱός σου ὅτι ὅλα τοῦ παρέδωσε ὁ Πατέρας του, ἔτσι καί εἰς Ἐσένα ἔδωσε κάθε ἐξουσίαν νά εὐεργετεῖς τό γένος τῶν ἀνθρώπων.
    Οἱ δυστυχισμένοι καί οἱ κατατρεγμένοι Σέ ἔχουμε στήριγμα καί παρηγορίαν, γιατί στάθηκες κ’ Ἐσύ πικραμένη καί βασανισμένη μητέρα, καί ἐτρύπησε τήν καρδίαν σου ἡ ρομφαία, ὅπως τό ἐπροφήτευσεν ὁ θεοδόχος Συμεών. Πλήν, κοντά εἰς τήν θλῖψιν, ἐδοξάσθηκες μέ δόξαν πνευματικήν πού τήν ἐπροφήτευσες Ἐσύ ἡ ἰδία, τήν ἡμέραν ὁπού ἐπῆγες εἰς τήν Ἐλισάβετ, λέγοντας «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον... Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ Γενεαί». Ἀνίσως λοιπόν Ἐσύ, Παναγία Θεοτόκε, δέν ἔπαυσες νά μεγαλύνεις τόν Κύριον, πόσον περισσότερον ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι νά μεγαλύνομεν Ἐσένα ὁπού ἄλλαξες τήν γῆν εἰς Παράδεισον, καί τήν κατάραν τῆς Εὔας εἰς εὐλογίαν, καί ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀπό θνητούς εἰς ἀθανάτους υἱούς τοῦ Θεοῦ!
    Ναί! Σέ μακαρίζομεν καί δέν θά πάψουμε νά Σέ ὑμνολογοῦμεν, προστάτρια τῶν δυστυχισμένων, ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων, ἄγκυρα τῶν θαλασσοδαρμένων, σεμνόν καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Σῶζε ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν Σου. Ἀποσκέπαζε τήν πτωχήν χώραν μας ὁπού ἀγαπᾶ τό ἅγιον προσωπόν Σου περισσότερον ἀπό κάθε τι εἰς τόν κόσμον, ἐπειδή εἶναι βασανισμένη ὅπως εἶσαι καί Ἐσύ, καί διά τοῦτο ἡ ἀγάπη της εἶναι πονεμένη ἀγάπη.
    Δί’ Ἐσένα ἔχει κτίσει ἐκκλησίες καί ἐρημοκκλήσια παντοῦ...κ’ ἔβαλε, μέσα ὡς θησαυρόν ἀτίμητον τό ἅγιον εἰκόνισμά Σου. Τό ξύλον καί οἱ βαφές εἶναι ἁγιασμένα. Μέσα εἰς τάς ταπεινά κατοικητήριά Σου, ὅλα μοσχοβολοῦν ἀπό τό λιβάνι κι’ ἀπό το κερί...
     Σήμερα εἶναι διά τήν Ἑλλάδα καί διά τήν Ὀρθοδοξίαν ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων. Ἀπό τήν χάριν Σου τά πτωχά σπίτια μας γεμίζουν χαράν, γίνονται παλάτια. Ἡ στεριά καί ἡ θάλασσά μας ἀγάλλονται.
    Οἱ πτωχοί γίνονται πλούσιοι. Οἱ δυστυχισμένοι γίνονται χαρούμενοι. «Ἅπας γηγενής σκιρτᾶ τῷ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος».
    Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
    Σᾶς εὔχομαι καρδιακά χρόνια πολλά, εὐλογημένα καί Παναγιοφρούρητα.
      

                        



Νά ἀναγνωσθεῖ εὐκρινῶς στήν Ἐκκλησία, κατά τή Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, μετά τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ἀντί κηρύγματος.